از اوایل دهه ۸۰، این ستاد رویکرد تخصصی‌تری در حوزه درمان و پیشگیری اتخاذ کرد. با وجود این ما نتوانستیم در بحث پیشگیری چندان موفق عمل کنیم؛ البته این مسأله مختص ایران نیست، چراکه گزارش‌های سازمان ملل نیز نشان می‌دهد هیچ کشوری نتوانسته به موفقیت‌های چشمگیری در این حوزه دست پیدا کند آن هم با بودجه‌‌هایی به‌مراتب بیشتر از ایران!
در بخش درمان نیز، اکنون حدود یک میلیون نفر تحت‌پوشش برنامه‌هایی چون درمان نگهدارنده با متادون و خدمات کمپ‌ها و سازمان‌های مردم‌نهاد قرار دارند. این موضوع نه‌فقط به بهبود وضعیت بیماران کمک کرده، بلکه به اقتصاد قاچاق مواد مخدر هم ضربه زده است. با وجود دستاوردهایی که در بحث درمان به دست آمده اما سالهاست مشکل اصلی، نگاه امنیتی و انتظامی به موضوع اعتیاد است. با این حال هیچ فردی به دلیل نبود مواد مخدر سراغ درمان نمی‌رود و همچنان با افزایش کشفیات و مبارزه با مواد مخدر، شاهد وفور آن در بازار هستیم. یکی از ریشه‌های این افزایش تقاضا، ضعف در آموزش است. سالهاست وزارت آموزش‌وپرورش که باید محور پیشگیری باشد، عملکرد مناسبی ندارد؛ در حالی که موفقیت در این حوزه نیازمند حضور فعال مدارس، دانشگاه‌ها، مساجد و سازمان‌های مردم‌نهاد است. به‌طورکلی امروز اگر بخواهیم با اعتیاد به‌طور جدی مقابله کنیم، باید از برخورد صرف امنیتی عبور کرده و به رویکردی علمی، اجتماعی و مشارکتی برسیم؛ راهی که آغاز شده اما نیمه‌تمام مانده است.
